Alaznek urte bete zuela konturatu ziren gurasoak bere alabari zerbait gertatzen zitzaiola. Eskolan arazo ugari izan zituzten zuzendaritzarekin, irakasleekin, tutorearekin... inork ez zuen ikusi nahi begi bistakoa zena. Neurologo batek baieztatu zuen arte: "Alaznek arreta gabezia hiperaktibitatearekin du". Medikazioa, tratamendu neurologikoa eta psikopedagogikoa eta hezkuntza laguntzailea sartuko dira Alazneren eguneroko bizitzan.
Eskolak Alazneren berezitasuna ikusi zuenerako urte bete igaro zen; Alazneren ikasle bizitzako urte bete. Hurrengo ikasturtean laguntzako irakasle bat jarri zioten kontrolatzaile gisa: lanak egin zitzan eta aulkitik altza ez zedin. Hau gutxi balitz urte betean txangoetara joan gabe egon zen, eta behin, pasilo erdian eseri zuten ikasle guztiek ikus zitzaten zigor modura. Eskolak ez zuen Alazneren gaixotasuna ulertzen.
Kurtso amaieran ikasle guztiek jaso zituzten notekin batera liburu bat eta txokolatina bat... ikasle guztiek Alaznek izan ezik. Alazneren autoestima oso baxu geratu zen.
Nahiz eta hiperaktibitatea duten haurrei aldaketake z zaizkien komeni, gurasoek eskolaz aldatzea erabaki zuten. Gaur egun Alazneren gurasoak pozik daude eskolak Alazneren berezitasuna ikusi eta ulertzen dutelako.
"Irakaslea naiz eta badakit ez dugula zertan jakin nola tratatu arazoak dituzten haurrak. Baina ikasteko gogo faltak eta laguntzeko borondate ezak amorratzen nau" dira Alazneren amaren hitzak.
(informazio iturria: "Mujer hoy" aldizkaria, 2008ko maiatzaren 24-30)
No hay comentarios:
Publicar un comentario